tag:blogger.com,1999:blog-8361136717147280578.post993837277808891236..comments2023-10-09T19:39:52.617+02:00Comments on Moedas para Caronte: Los deberes excesivos, vistos por un niñoMiguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.comBlogger7125tag:blogger.com,1999:blog-8361136717147280578.post-62892405790269023472015-11-16T11:01:46.554+01:002015-11-16T11:01:46.554+01:00Ola Xoán! Grazas por compartir o vídeo. A verdade ...Ola Xoán! Grazas por compartir o vídeo. A verdade é que encaixa moi ben co contido que tratamos aquí. Non estou de acordo con todo. Por exemplo, o normal nun alumno son 5-6 horas de clase, non 8; e no caso do profesor que intervén, flaco favor nos fai cando di que traballa 20 horas á semana... en serio? Xa que se ben as horas de clase adoitan ser, en efecto, 20 á semana, a preparación das clases, as correccións, a busca e adaptación de recursos, a elaboración de materiais, etc, fan que as horas de traballo sexan moitas máis. Pero moitas! Polo menos para min. Pero si estou de acordo no fondo da cuestión: en ocasións os deberes son abusivos, inútiles e/ou inxustos. E nisto, o vídeo resulta eficaz: expón unha realidade, cunha comparación que avergoñaría a calquera adulto.<br /><br />Tamén estou de acordo contigo en que os problemas da educación non se resolven co tipo de lei educativa ao que os políticos nos teñen acostumados... Nin moito menos. Ninguén coñece mellor os problemas que os propios profesores e os alumnos, así que estes deben ser os que falen á hora de elaborar as propostas de mellora. Ao final non é máis que unha cuestión de vontade política. Todos sabemos o que falla. Só falta alguén con suficiente valor como para despolitizar (e sobre todo despartidizar) a tarefa de espertar por fin un sistema educativo que leva demasiado tempo aletargado. Algo se move xa entre moitos profesores. Cando logremos espertalo, non vai haber que nos pare! Que empece pronto.Miguel Abrairahttps://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8361136717147280578.post-77046044197448735522015-11-14T23:02:15.381+01:002015-11-14T23:02:15.381+01:00https://www.youtube.com/watch?v=sCsTirDBv7Y
Este v...https://www.youtube.com/watch?v=sCsTirDBv7Y<br />Este vídeo tamén amosa o excesivo traballo que pode ter un rapaz ao chegar a súa casa. Parécenme moi importante as frases que di ao final, xa que demostran que estes sistemas educativos (levamos varios xa), non solucionan os problemas da educación, polo que había que facer un pacto entre tóda-las forzas políticas dun modelo educativo e que non o elaborase xente allea á educación, senón maestros de diferentes zonas e niveis, (con especial atención a Galicia, Cataluña e País Vasco ou zonas con dialectos, tratando estes) para chegar a un acordo para aproveitar todo o que temos a nivel educativo, que non é pouco: grandes profesores e boas instalacións, polo tanto ten que ser un pacto de todxs para que xs rapaces/rapazas teñan infancia e aprendizaxe á vez. Son compatibles.Xoán Amóshttps://www.blogger.com/profile/09853797372021939459noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8361136717147280578.post-65267470517608417262015-10-19T17:00:22.632+02:002015-10-19T17:00:22.632+02:00¡Hola M.!
Muchas gracias a ti por atreverte a expr...¡Hola M.!<br />Muchas gracias a ti por atreverte a expresarte con un dibujo tan impresionante, y sobre todo por permitirme compartirlo con los seguidores de Caronte. Los que ya lo han visto alucinan y casi siempre, hablando sobre él, adivinan qué tipo de situación puede hacer que un chico represente la escuela así. <br />Estoy seguro de que aprendiste mucho aquellos dos cursos; primero, porque invertisteis mucho tiempo de trabajo en casa, y segundo, porque de todo se aprende. Y también estoy seguro de que dibujarlo fue algo emocionante y divertido para ti. Y te imagino perfectamente, inclinado y concentrado sobre el papel, mientras las ideas se agolpan en la mente y una sonrisa vengadora se te dibujaba en los labios. Así que no me extraña que estés pensando en añadir nuevas estancias a La Turbina o El Planetarium, o personajes, o situaciones más propias de Mordor que de una escuela. Y cuando lo acabes, no te quepa ninguna duda, estaré deseando, cámara en mano, que sigas explicándomelo.<br />Muak!Miguel Abrairahttps://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8361136717147280578.post-13278864067595402462015-10-18T23:25:44.909+02:002015-10-18T23:25:44.909+02:00Muchas gracias!
El dibujo lo hice un día que me qu...Muchas gracias!<br />El dibujo lo hice un día que me quedó tiempo después de acabar los deberes, en 4º de primaria. Tardé 3 días en hacerlo, pero no me importó, porque me gustaba dibujarlo.<br />Es verdad que lo pasaba mal las tardes con los deberes, aunque aprendí muchas cosas, pero seguramente también hubiera aprendido con menos deberes y de otra manera.<br /><br />Y hablando del dibujo, aún no está acabado. Y cuando lo acabe, a ver si Miguel puede venir a sacarle fotos.<br /><br />Un beso a todos.<br />M.M.noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8361136717147280578.post-74098349287799379402015-10-18T13:34:29.977+02:002015-10-18T13:34:29.977+02:00Gracias por compartir vuestras opiniones, tanto de...Gracias por compartir vuestras opiniones, tanto de los dibujos como sobre todo del problema que estos ponen sobre la mesa a través de la mirada e imaginación de un niño. <br /><br />Respondiendo a S., diré que no, que la profesora nunca vio estas dibujos, pero sí supo, a través de conversaciones con sus padres, los costes que esos deberes excesivos y esa forma de entender la escuela y el tiempo de los niños tenían para M. y los demás alumnos. En su respuesta (la de Ana Demonia) había más indignación que ganas de escuchar, algo que como profesor me molesta, pues daña enormemente a la profesión. Cuando se trabaja con personas (y aquí hablamos de algo más; hablamos de niños, que son las personas de nuestro futuro) debe haber mucha predisposición a escuchar, pues sin esa valiosa información no puedes saber si hay o no la mejora por la que trabajas. Si además hablamos de escuela pública, el profesor pasa a ser alguien pagado por la sociedad y con vocación de servirla; luego, ¿cómo no escucharla? No se trata de que el profe haga lo que los papás le dicen, sino de que muestre diligente disposición a escucharlos, a explicarse, a compartir dudas y problemas y a atender demandas. Esa es también su función, especialmente si hablamos del tutor en el centro, como era el caso.<br /><br />De todos modos, he tratado de no individualizar ni dar nombres, porque no se trata de algo puntual, sino de un problema general y grave, como otros muchos, de nuestro sistema educativo. Un sistema que pide a gritos ser revisado de verdad, tal y como se hizo en su día en Finlandia, donde a todas luces han logrado que la educación, lejos de ser un problema, sea uno de los valores y éxitos de los que el país se siente más orgulloso. Miguel Abrairahttps://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8361136717147280578.post-82903975179697202032015-10-17T00:57:56.790+02:002015-10-17T00:57:56.790+02:00Impresionante! Alucino! Por moitos motivos: penso ...Impresionante! Alucino! Por moitos motivos: penso que os deberes, coma ben dis, están ben, pero en cierta medida, para reforzar, para crear un hábito de estudio, unha responsabilidades, etc pero nunca deste éxito excesivo. M, coma tódolos nenos, non pode nin debe estar todo o día dedicado só a unha tarefa, deberes e máis deberes, ten que descansar, desconectar, xogar, sociabilizar, etc. Estes debuxos viunos a protagonista? Ana demonia? Debería. Porque creo que neste caso M, estalle dando unha lección moi grande, chea de creatividade e xenialidade, que lle faría, debería facer pensar e moito no seu mètodo de ensinanza. De M só me cabe decir que me deixou alucinada cos seus debuxos, estou con Co, è un artista e creo que vai chegar moi lonxe! Fdo. S.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8361136717147280578.post-66404756467468643422015-10-16T09:54:24.711+02:002015-10-16T09:54:24.711+02:00Lo cierto es que como M. hay muchos niños. Con poc...Lo cierto es que como M. hay muchos niños. Con poca edad y muchos deberes. Con estrés. Con objetivos imposibles que ni se entienden, ni son coherentes. Ni para ellos, ni para los padres que vemos, impotentes, como se nos escapa entre las manos la infancia de nuestros peques, entre horas de tareas, deberes locos y gritos y regañinas.<br /><br />La infancia es también parques. Risas con amigos. Carreras al sol. Recreos de juegos con compañeros. Despreocupación y libertad. Estudiar música, hacer deporte y tener tiempo para cuidar esas amistades que quizá, con suerte, duren toda una vida.<br /><br />Los deberes excesivos les dejan a ellos sin tiempo de ser niños, y a los adultos, sin tiempo de ser padres...<br /><br />Muy buen post, y unos dibujos (menudo artista!) que resumen lo que muchos padres pensamos y no nos atrevemos a decir en alto.Co.noreply@blogger.com