"Era sano estar en la isla porque uno mismo se daba cuenta de lo pequeño que era".
Así falaba Staffan Mörling, un antropólogo sueco que descubriu as illas Ons nos anos 70 e que xa non puido deixalas nunca. Alí atopou o amor por unha moza e por unha forma de vida ás que xamais abandonaría, e que aínda hoxe o fan mirar atrás coa emoción de quen sabe que tivo unha enorme sorte ao atopalas.
Tamén os que fomos a Ons o pasado luns tivemos un pouco desa sorte que tivo Staffan. Porque aínda que poidamos voltar a elas, seguramente nunca máis teñamos toda a illa só para nós. Somentes por iso, xa pagou a pena. Ben, por iso... e polas vosas caras no barco! E pola praia, o camiño, o sol, a brisa batendo na pel... polo faro e polos miradoiros ao salvaxe Atlántico... Pola batalla de Rande, polo Santo Cristo de Maracaibo, pola posibilidade dun tesouro (non lesteis "Os fillos do mar"?) e polo impresionante Buraco do Inferno... Pola historia, a bioloxía e a literatura unidas aquí para Nós. Para Ons.
"Creo que non ten que me dicir que o Buraco do Inferno é ese lobo negro que temos aí diante (...). A vista era máis ca impresionante. Un miradoiro sostido a uns vinte metros sobre o nivel do mar. Á nosa dereita, o mar rompía con forza nunha enseada salvaxe de rochas e escuma branca. Baixo os nosos pés, a auga abríase paso ao fondo dunha gorxa de rocha viva. E, á nosa esquerda, o pórtico maxestoso do Buraco do Inferno, unha ferida aberta no costado da illa, unha fenda negra de máis de vinte metros de altura. A natureza abrumábanos na súa magnificencia!."
Da novela "Os fillos do mar", de Pedro Feijoo
Oxalá vos gustase a nosa viaxe a Ons, e oxalá queirades seguir descubríndoas.
Porque agora sabemos que a carón do inferno sempre hai un paraíso.
Comentarios
Publicar un comentario
Grazas por comentar!