Saltar ao contido principal

Lola

Unha das cousas das que máis se aprende na vida é a morte. Sen ela, cando non a sentimos preto, perdemos a perspectiva do que en realidade é todo: un período limitado de tempo. Non hai que volverse tolo para aproveitar a vida, nin tampouco ter medo a que esta remate. O único que fai falla é saber. E sentir, cada día, que facemos cousas por vivila ou por mellorar a dos que nos rodean. Porque como dicía Leonardo, só unha vida ben usada pode facer da morte algo doce. Ou como alguén nos di, unha e outra vez, na película Fight Club: "esta é a túa vida, e acábase a cada minuto".



A Lola. Por oito anos de calor, compaña, risas e tanta vida.

Comentarios

  1. Si, Miguel. Á nosa querida Lola, que tantos bós momentos compartimos con ela, de cariño, compañía e sorrisos, para mín moi especial, a gatiña mais linda do mundo. E moi boa ata nos duros momentos. Nunca esquecerei o día que chegou a casa por primeira vez, non viña para quedar pero ela sentíu que esta era a súa casa, nada mais entrar recorreuna toda e víase moi agusto e contenta por eso pensei que tiña que quedar connosco, e non me arrepentín. Gustaríame que houbese sido por mais tempo, pero lembrarei estos oito anos na súa compaña sempre, sei que tí tamén, o voso cariño era mutuo, o teu regazo era especial para ela, naide podía competir contigo nese caso, e facíache compaña moitas tardes no teu estudio. Grazas a Sandriña por coidala, tanto na clínica coma na casa, con ela o seu carón nunca lle faltou de nada nin tampoouco cariño, tamén sei que a botará de menos. Grazas Miguel por esta entrada, sabía que o farías, ainda que con ela e o seu recordo se me saltaran as bágoas.

    ResponderEliminar
  2. Sandra8/11/14

    Cando trouxeron a Lola á clínica, era unha boliña de pelo, parecía un cachorriño de tigre, tiña unha cariña preciosa, a todo o mundo lle chamaba a atención o bonita que era, tan pequeniña veu, que a levábamos de paseo pola clínica nos bolsillos, encantábanlle os ordenadores, tanto para ver a frechiña que lle movíamos co rato, coma para sentarse no cú da pantalla e sentir o calorciño que desprendía, fíxose moi amiga de Pelaez, un can abandonado co que compartían, xogos, mimos e siesta incluso!. Fíxose querer e moito! Só temos bo recordos... E chegou o agardado día, o día en que encontrou o calor dun fogar, un fogar onde foi feliz sempre, cheo de agarimo, cheo de coidados, con amigos humanos e felinos e no que desfrutou e compartiu coma ben dis Miguel, do calor, da verdadeira amizade, da compaña, das risas e da vida. Botarémoste moito de menos Loliña. Unha bonita e emocionante homenaxe Miguel.

    ResponderEliminar
  3. Pouco de valor podo engadir a esta fermosa entrada, nen as sentidas palabras de Marisa ou as lembranzas tan especiais de Sandra.
    Nunca coñecín a Lola, pero non me fixo falta.
    Polos centos de detalles e anécdotas que Marisa sempre me contou dela e como compañeiro de piso que son da miña querida Frida, non preciso de máis para , nun exercicio de empatía, meterme un intre na vosa pel e compartir con vos tanto a felicidade de todas esas lindas lembranzas ( o do calorciño do monitor que conta Sandra, chegoume o corazón e fíxome sorrir ), como a dor de agora.
    Oxalá poidese chasquear os dedos e facer que vos regalase oito anos máis de mimos e miados.
    Cústame moito aceptar a morte e a pesar dos meus case 40 anos de almanaque, pero quero quedarme con esa acertada reflexión que apunta Miguel: "só unha vida ben usada pode facer da morte algo doce".
    Bicos e áninmos para os tres e unha rascadiña agarimosa, debaixo do queixo para a sempre eterna, Lola e para Bimbo
    ( que tamén para él o momento e duro ).

    ResponderEliminar
  4. Moitas grazas aos tres! Por suposto, Xurxo, transmito esa rascadiña de ánimo e cariño a Bimbo.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d