Nin era británico nin se chamaba Freddie Mercury. O seu nome real era Farrokh Bomi Bulsara, e era fillo de hindúes dos da India, aínda que en realidade a súa familia descendía de persas refuxiados por motivos relixiosos. Iso explica que en realidade tivera máis pinta de oriental que de british. O pai de Mercury traballaba como funcionario do goberno británico na India, a principal colonia do Reino Unido, ata que un día o destinaron a Zanzíbar, unha pequena illa da actual Tanzania, na costa leste de África. Máis ou menos por aquí:
Google Maps |
Naquel Protectorado do Reino Unido nacería o futuro cantante de Queen. En concreto, na casa que vedes na imaxe inferior. Era 1946, acababa de rematar a 2ª Guerra Mundial, e faltaba moi pouco para que as colonias lograsen por fin a súa independencia das potencias europeas. A de Zanzíbar lograríao en 1963, apenas tres anos despois da famosa Resolución nº 1.514 da ONU, na que esta animaba ás colonias a proclamar a súa independencia. Por iso, aínda que estudou nun internado na India, a vida de Mercury estivo ligada a esta casa na pequena illa africana, á que retornou con 18 anos. E da que tería que marchar con esa mesma idade.
Vía Wikipedia |
Coa Revolución a vida en Zanzíbar fíxose perigosa para os funcionarios británicos como o seu pai. E ese foi o motivo (a descolonización) polo que toda a familia se mudou a Inglaterra, abandonando así a colonia para instalarse na metrópole. Nela, xa adulto, seguirá practicando as cousas que desde os 8 anos lle ensinaran no seu internado colonial: piano, coro, teatro... En fin, todo iso que sempre alimentou a sensibilidade e a creatividade nas persoas, pero que hoxe lles importa un pemento aos que nos deseñan os sistemas educativos. E a base de enxeño, traballos esporádicos para pagarse os estudos de Deseño Gráfico (el mesmo deseñaría o logo da banda), e a amizade con algúns músicos, pouco a pouco a súa historia pasaría a converterse na historia de Queen.
Vía |
Onte fixo 22 anos do día en que Freddie Mercury se foi. Boa escusa para escoitar The Show Must Go On, Innuendo, I Want To Break Free, Bohemian Rhapsody ou calquera deses temas míticos que el sabía interpretar como a bestia que era dos escenarios. Tan
estravagante, tan teatral e tan moderno, que aínda hoxe o resulta, dúas
décadas despois dos seus enormes éxitos coa banda Queen.
Como el mesmo cantaba, xa enfermo e intuíndo que lle quedaba pouco
(Clic na súa foto para ver vídeo)
Comentarios
Publicar un comentario
Grazas por comentar!