Hai unha anécdota que ao mellor vos contei algunha vez. E senón, cóntovola agora con moito gusto, porque creo que resume moito do que vos quero dicir en poucas palabras. Unha noite, hai non moito, atopeime nunha cidade, fóra de Galicia, cun amigo ao que había tempo que non vía. Tanto tempo pasara, que este amigo non sabía que eu era profesor. Nun momento da conversa, preguntoume a que me dedicaba. E cando por fin llo dixen, quedouse uns segundos mirando para min, cos ollos moi abertos, mentres negaba lentamente coa cabeza. Resoprou, case parecía agobiado: "Buf... Pois tal e como son hoxe os rapaces -dixo-, non me gustaría nada estar no teu lugar". Sorrín antes de responder, como quen coñece unha certeza inalcanzable para os demais: "Pois equivócaste. Porque precisamente os rapaces son o mellor que ten esta profesión".
Corría o ano 2009, e ese curso eu estaba dando clase en Meira, sen dúbida cuns alumnos-dez aos que xa daquela quería ben. Quen sabe, quizá tivera sorte ata entón, e a miña experiencia non era aínda suficiente para opinar así... Pero despois veu O Rosal, e logo Meira de novo, e o curso pasado foi Vilalonga, e outra vez coñecín alumnos aos que aprezo e dos que me resultaría absolutamente imposible non sentirme orgulloso.
Hoxe cumpro trinta e cinco tacos, e por todas partes choveron centos de mensaxes e felicitacións de todos vós. E onte, casualmente, puiden celebralo con moitos dos alumnos que tiven no Rosal. O bonito do asunto é que hai xa tres anos que deixei de darlles clase e, en cambio, é precisamente o terceiro ano (consecutivo, non fallan!) que se poñen a organizar unha cea para xuntarse comigo. Sabían o do cumpreanos, asi que ata apareceron cunha tarta (con velas das que non se dan soprado... malditos!). Pero aínda que non viñeran con ela, tería sido unha noite fermosa. Coma sempre que me xunto con exalumnos. A foto do inicio é dos case trinta amigos que nos vimos desta vez.
Outros días, sen cumpres de por medio, chéganme recordos de moitos de vós, preguntas, axudas, suxerencias, palabras ou intercambios de mensaxes afectuosas, de aquí ou de alá. Por iso síntovos a todos tan preto coma sempre, a pesar de que sigamos camiñando xa algo afastados. E por iso tamén, hoxe respondería exactamente o mesmo que aquela noite de hai xa catro anos. Faríao seguro, co sorriso tranquilo de quen sabe ben que o mellor de ser profesor é precisamente poder coñecer a moitos de vós.
GRAZAS polas felicitacións e por todo o afecto, e moita sorte para o novo curso. Vémonos... Seguro.
"Por iso a chegada de Carlos foi unha revolución, e non só para min. Carlos era todo paixón, dominábao o afán de saber e de transmitir o que sabía. Estabas na súa clase e pasábache a hora sen te decatares, mentres el lía, comentaba, preguntaba, analizaba, explicaba uns feitos e uns acontecementos que, por obra súa, deixaban de ser só as follas dun libro que había que estudar e transformábase en fascinantes anacos de historia, unha historia que, como nunha iluminación, descubrías que estaba relacionada co que che pasaba a ti, co que pasaba no país, coas cousas que estaban ocorrendo e que vías cada día nos informativos da televisión." Lémbraste deste fragmento do libro "Aire Negro"? O outro día tivemos que lelo e lembróunos a ti. Aínda que estemos lonxe, como ti dixeches, quedaranos Caronte. Ningunha de nós sabía que poñer despois de ler isto, eres unha das poucas persoas que nos deixa sin saber que dicir tantas veces. Por iso decidimos escribir un comentario todas xuntas. Como ti ben dixeches, non é fácil despedirse dunha persoa querida, e para as Sugus foinos difícil decirche adeus. Pero ningunha despedida o é. Pronto volveremos a vernos e deixarémosche moitas pegadas máis. Unha forte aperta, AS SUGUS :)
ResponderEliminar:)
ResponderEliminarÁs veces un simple paréntese non abonda para debuxar un sorriso. Pero asegúrovos que sorrío. Fágoo cada vez que leo o voso texto. E non é só polo que dicides, senón por como o dicides. Teño subliñado ese parágrafo de "Aire Negro" desde o primeiro día en que o lin. Sei ben que non todos os días logro ser como Carlos, pero podo asegurarvos que todos os días intento selo. Así que non imaxinades o contento (contentísimo) que me sinto de que esas liñas tan marabillosas vos lembrasen a min e ás nosas clases xuntos... Grazas. Non por acordarvos ao lelo, senón por ter o valor e o cariño de dicirmo.
Tamén eu quero compartir con vós unhas palabras que non son miñas. Escoiteillas nunha ocasión a José Luis Sampedro, un "abuelete" de noventa anos, esperto, intelixente e tenro, que recordaba así os seus anos como profesor de Economía na universidade: "Para mí la profesión de enseñante, la relación con los chicos se basaba en dos palabras: amor y provocación. A mí me gustaba aquello: yo quería a los chicos, los chicos me querían a mí, y entonces con el afecto se trabaja mejor; y la provocación, ¿para qué? Para provocarles que piensen por su propia cuenta, que no acepten algo porque se lo diga yo, sino porque efectivamente lo piensen ellos".
Tamén sorrín o día en que o escoitei. Pareceume que se parecía bastante á visión que teño como profesor, ou polo menos ao que me tería gustado atopar con máis frecuencia cando fun alumno.
Hai unha excepción aos adeuses difíciles, e resúmese nunha frase: "Adeus é a palabra máis doce que hai cando estás seguro do regreso"... Así que este é un adeus doce. Coma un abrazo. Coma un Sugus.
Porque... "Verémonos... Seguro".
Un abrazo grande.
Moitísimas felicidades Miguel, que non me olvidei de tí! jajaja Espero que nunha desas visitas a Guardia das que non me avisas ¬¬ nos vexamos! E se non, como dixo un grande: "No diré no lloreis, pues no todas las lágrimas son amargas." MOITAS FELICIDADES!!!
ResponderEliminarNin eu de ti, Batería! Hoxe mesmo, mira por onde, lle preguntei a alguén se sabía de ti! Onde raio estabas cando fun de visita á Guarda? Tómoche a palabra, e vémonos pronto. Temos moito atrasado por falar! :)
ResponderEliminarMentres, para ir tirando: "Corred, insensatos" :)
Grazas, e un abrazo ben grande.